تو آمدی با ییلاقی از پروانه با ییلاقی از مادیانهای مست با یالهای وحشی در باد تو آمدی با ییلاقی از نسیم میان موهایت خالی بود از چیزی ییلاقی ترین نفسهایت در گوش باد میپیچید تو امدی گیسوانت شبهای بی مهتاب را هنوز صبح نکرده بودند تو امدی چشمانت دریای نور نادرشاهی را یدک میکشید تو امدی الماس کوه نور در کوله ی گیسوانت پنهان بود دیدم که سارقان کاروان گیسوان و چشمانت تعقیب میکنند تو استعداد پرکشیدن عقابها را در کدام معرکه جا گذاشتی چشمانت نشیمنگاه عنقاها است